Miasto

[Zuzm]

Odwzajemniła uśmiech, przybliżyła się jeszcze bardziej, i stanęła na palcach, Oddychali tym samym powietrzem. Delikatnie przyłożyła swoje usta do jego

[Leith]

Zamknął zmęczone oczy i przytulił się do niej. Pogłaskał ją przy tym po głowie. W tym momencie nie obchodziło go już nic co się dzieje w okół.

[Zuzm]

Mogłaby tak siedzieć cały dzień, ale im szybciej się zmieni tym lepiej, przypomniała sobie dawne uczucie, powoli, wszystko po kolei. Powoli pokrywała się łuską, po kolei z pleców wychodziły jej kolejne błony, które wreszcie upodobniły się do skrzydeł, w pewnym momencie musiała puścić Leith, bo smok potrzebuje czterech łap. Powoli stanęła. Wreszcie delikatnie pchnęła Leith nosem. Zmieniła się, bezboleśnie

[Leith]

Wziął książki do ręki i spojrzał na smoczycę, która wyglądała na zadowoloną. Ziewnął raz i przetarł oczy świecące bladym odcieniem czerwieni.

[Zuzm]

Nachyliła łeb aby Lelith mógł spokojnie się usadowić... Nie mogę go gdzieś tak zabierać... A co jak ze zmęczenia się zachwieje i wpadnie w lawę, Zabiorę go gdzie być powinien

[Leith]

Wszedł na smoczyce i przytulił się do jej łusek. Bał się trochę, co się stanie jak spadnie, ale co jak co może jej ufać.

[Zuzm]

Powoli się odbiła i machnęła skrzydłami, wzleciała w powietrze i wyrównała lot, (Wyszli oboje)

[Zuzm]

Wleciała, Po postawieniu pierwszych nóg na ziemi od razu zaczęła wracać pod postać człowieka. Obolała na chwilę uklękła, tak jak się spodziewała nikt nie podszedł jej pomóc. Zebrała siły, wstała i poszła w stronę baru

[Leith]

Spokojnym krokiem wyszedł z biblioteki i szedł przez miasto w stronę swojego domu. ''Przytulił się'' do nowej książki i tak szedł przed siebie.

[Sueil]

Spacerowała po mieście razem z Amigo. Cieszyła się każdą chwilą spędzoną w ciszy, spokoju... Nic teraz nie było w stanie zniszczyć jej dnia. Ani ludzie, ani pogoda, ani nawet czyjaś walka. Była pełna pokoju, miała teraz... Czyżby tak ulotną nadzieję? Czy dopiero teraz, w tym zgiełku a jednocześnie ciszy miasta, objawiła się najważniejsza cecha kogoś, kto zajmuje się leczeniem chorych? Radosna stanęła i zamknęła oczy. Co z tego, że na środku ulicy? Była szczęśliwa, tak szczęśliwa jak w tych pięknych momentach, jak... Nie, w jej życiu nie było jeszcze tak pięknego, prostego momentu. Amigo rozkoszował się tą chwilą prawie tak, jak ona. Oboje z zamkniętymi oczami na środku ulicy na słońcu, on w kapturze, a ona w butach. Szli przed siebie na oślep, gdzie ich szczęście zabierze. Jeśli do środka wulkanu - spopielą się ze śmiechem, jeśli do jedzenia... Sue otworzyła oczy i przerwała piękną chwilę myślą o barze Zuzm. Odeszli z nowym, cudnym wspomnieniem.

[Evvie]

Weszła razem ze Starrem na teren miasta... Odetchnęła wilgotnym powietrzem, które ją uspokajało i nadawało miłego nastroju. Spojrzała na towarzysza.
- Wiesz...? Życie, gdy nie ma obok Ciebie tej drugiej osoby, jest smutne... i szare, bez przyszłości... - Starr wtulił się w nią, co miało oznaczać "teraz ja tu jestem... i będę".
- Zawsze myślałam, że... przyjaźń, szczęście... są zupełnie poza moim światem, ale jeszcze wtedy nie zdawałam sobie sprawy... że nie ma mojego świata. Nic nie istnieje bez osoby, która tworzy go. - Spojrzała w niebo. Szare zachmurzone niebo. Idąc zakręciła się dookoła własnej osi, nadal patrząc w górę. Niby było szare, bez słońca... ale za to nareszcie miało dusze. Nicość ustąpiła, obojętność także odeszła razem z nią. Zamknęła oczy i szła dalej, z dyskretnym uśmiechem na twarzy. Jej spódniczkę co chwilę rozwiewał wiatr, a jej włosy tańczyły razem z nim wesoło... Rozejrzała się wokoło. Nie było w pobliżu żadnych ludzi, wszyscy byli zajęci własnym życiem. Dziewczyna zaczęła cichutko śpiewać melodię, którą śpiewała razem z siostrą...
( http://www.tekstowo.pl/piosenka,a_teens,firefly.html Ehh... nie chce mi się tego pisać ale jest link xq )
Po jej policzku popłynęła łza. Oh... te piękne, piękne czasy... rodzina, dom, dzieciństwo... potem śmierć, samotność, tęsknota, co wszystko zniszczyło... tylko nadzieja cichutko szeptała jej do dziecinnego uszka "Poradzisz sobie, to tylko test wytrzymałości...", co sprawiało że jej serce wiedziało gdzie iść, gdzie zacząć od nowa...  Nawet się nie obejrzała, jak stanęła przed barem. W sumie, nie miała zamiaru tu przyjść, piosenka wskazała jej drogę... Wzruszyła ramionami. Ok, wejdę... i tak zrobiła.

[Taharaki]

Postać w kapturze przemykała się uliczkami. Taharaki jednak po dłuższym czasie spędzonym w ciemnych zaułkach, bez oporów ruszył na główną ulicę. Rozglądał się czy nie znajdzie tu kogoś ciekawego, godnego uwagi. Dopiero nie dawno tu przybył, więc wypadało by spytać o drogę... dokąd ma się udać! Nie wiedział zbyt co ze sobą zrobić w tym nowym intrygującym miejscu. Zapewne zdoła się tu przy odpowiednim szczęściu obłowić, ale warto by było być ostrożnym. Oparł się o jakiś budynek. Niesforna grzywka spadła mu na złoto oko zakrywając je w całości. Było widać jedynie niebieskie, które ukradkiem oceniało przechodniów.

[Draconem]

Weszła powolnym krokiem. Widziała jak przechodnie patrzą się na nią z obrazą. Nie zwracała uwagi na nich. Jej oko spostrzegło kogoś innego niż inni. Może przez to mocno niebieskie oko? Jej towarzysz wtulony w jej kolce na grzbiecie spokojnie spał. Usiadła w cieniu budynku.

[Taharaki]

Lustrował uważnie wszystko i wszystkich. Podzielna uwaga - czasem była to zaleta jak i wada. Jego czujny wzrok bez problemu wyłapał... mantikorę? Najwyraźniej. Luzie patrzyli na nią nieufnie, z odrazą. Ludzie zawsze tacy byli. Pełni bezsensownych uprzedzeń. I to dziwne stworzenie, które siedziało między jej kolcami. Tak spokojne i ufne. Ludzie powinni brać z niego przykład. Tyle można się nauczyć od najmniejszy istot. Po dłuższym obserwowaniu mantikory z boku postanowił podejść. Była to pierwsza osobowość jaka mogła mu pomóc odnaleźć się w tym miejscu. Pomimo iż włosy zasłaniały mu jedno oko, starannie ukrywając jego kolor, widział świetnie. Stanął przed "potworem" jak pewnie myśleli ludzie.
- Witaj. - odpowiedział na tyle cicho by usłyszała go osoba do tego powołana. - Wydajesz się osobą bardziej kompetentną niż ten cały szary tłum.
Spod płaszcza pokazała się ręka, która jednym wolnym ruchem pokazała na tłum za nim. Tak szary i zbity, że trudno było odróżnić poszczególne postaci.

[Zuzm]

--------------------------
Nie musisz pogrubiać wypowiedzi, ani pochylać myśli, czy co tam jeszcze chcesz robić